Гуканне вясны05. 04. 2016 Гуканне вясны — старажытнае свята развітання з зімой і сустрэчы вясны. Яно традыцыйна суправаджаецца абрадавымі вясновымі песнямі, карагодамі. Людзі заклікаюць вясну хутчэй прыйсці, радуюцца першаму вясноваму сонцу і праганяюць зіму.
Гуканне вясны пачыналася 14 сакавіка (1 па старому стылю) . У поўдзень моладзь збіралася гуртам і ішла за ваколіцу, на ўзвышша, спяваць. Высокае месца выбіралі таму, што яно першае вызвалялася з-пад снегу. Хлопцы збіралі з усяе вескі розную старызну і зносілі іх у адно месца і распалівалі вогнішча. Вясна бачылася нашым продкам часам новага ўваскрэсення, святам пачатку новага года, лета. Нараджэнне новага магчыма толькі праз адміранне старога. Таму і ачышчалі хлопцы зямлю, а дзяўчаты поўнілі яе песнямі-гаканнямі.
Абстрактнае для старажытных людзей паняцце надыходу вясны ўвасаблялася ў зразумелыя чалавечыя вобразы — прыгожую, квітнеючую дзяўчыну, зэяўленне якой звязывалі з прылетам птушак з выраю і таму іх клікалі-гукалі: Жавароначкі, прыляціце - у-у-у-у! Вы нам лецейка прынясіце - у-у-у-у! А зімачку забярыце - у-у-у-у! Бо нам зімачка надаела - у-у-у-у!!
Пад час свята дзеці вяснянкамі праганялі халодную Завею, вадзілі карагоды, клікалі Вясну. З’явіўшаяся на заклічкі і вяснянкі Вясна прапанавала дзецям адгадаць загадкі, успомніць прыказкі і прымаўкі пра поры года, пра вясну, пазнаёміла дзяцей з народнымі прыкметамі. Разам яны гулялі ў гульнi «Сонейка и дожджык», «Лясь, лясь уцякай», «Коннiкi», «Бусел и дзецi», «Займi хатку», «Верабей», «Грушка».
У канцы мерапрыемства дашкаляты з задавальненнем прынялі пачастунак. Завяршылася свята веснавым карагодам з прыгажуняй Вясной.
Реклама: |
|
